Ağaç Yaşken Eğilir

Ağacı sev, ona iyice dokun.
Çünkü o, bu hayatın bilgesi.
Gölgesi, nefesi, yeşillenmesi ise bu bilgenin en kıymetli üçlüsü.
Bilgelikle bize diyor ki aslında, gölgesinde huzur olanı sev.
Seni çok ışıktan koruyanı, ruhuna serinlik katanı, sırtını dayanacağını.
Kim olursa , bil ki , seni senden sakınır.
Nefesini derinden aldıranı sev.
Tüm hücrelerine dolan havayı sana sağlayanı.
Rahatlatanı, dinginleştireni, nefesi şifa bileni.
Bil ki, tüm doğallığıyla, hayat hazinesi ile gelmiştir.
Yeşillendireni sev.
Seni renklendireni, içinde çiçekler açtıranı, kalbini güzelleştireni, ağzını tatlandıranı.
Kelebeklerine, kuşlarına yuva olanını.
Bil ki, bir damla su versen, sana dünyaları verir.
Nerde bir dal görsen, gölgesine yerleş, derin bir nefes al..
Sonra yüzünü göğe çevir ve yeşile bak.

Bilge ağaçlar ve yaşken eğilen çocuklar.
Dünya varlığınızla güzel.

Bir sürü haller içinde..

Katı, sıvı, gaz.
Güç, yaşam, hayal.
Varlık , yolculuk, düşünce.
Duruş, akış, nefes.
Sabır, coşku, huzur.
Dogum, yaşam, göç.
Kimine göre maddenin üç hali,
Kimine göre hayatın tanımlaması.
Nerden baktığına ,
Neyle anlamlandırdığına göre değişip
Kimliklere,
maddelere bürünür.
Mühim olan her geçişte ne kadar farkında olduğun olsa gerek.
Dengesi yani.
Kesin yargısız,
Peşin hükümsüz,
Kifayetli,
Ama biraz sindirerek,
Ama biraz tadımlık.

Gece Yolcusu Penceresi

Oldum olası gece yolculuğu büyüsüne inanıyorum.
Sadece varış noktasına ulaşmak değil, yolculuğun kendisi de bir başka oluyor.
Karadan ayrı, havadan ayrı..
En kendine kaldığın , en kendin olduğun vakittir ya gece.
Belki onun saflığından, bir bir akarken görüntüler, hayallere dalıyorum.
Geçtiğin onca ışıklı yolu , ışıklı pencereyi düşünüyorum ve ne kadar çok hayat,
ne kadar çok yuva olduğuna şaşıyorum.

Seçme diye birşeyin olmadığı dünyaya, bir mucize ile düşüyorsun ya,
Belli belirsiz bir coğrafyaya,
Misafirliğine geldiğin iki canın arasına,
O canların da aynı yoldan beslenmiş hayatına,
Belki varlığa, belki yokluğa,
Belki sevgiye , belki sevgi nedir bilmeyene.

Ya da kimbilir, belki de önceden belirlenmiş, işaretlenmiş bir yere.

Bence hayatın kendisi bir büyü zaten.

Sorgulamak diye bir yola girersen çıkamadığın,
Hayal gücü denen şeyin sınırı kadar olduğun bir ilüzyon.
Ne iyi , ne de kötü ama var bir büyüsü.

Uzunluğu ne kadar olursa olsun, bir pencereden diğerine bakarken düşünürüm işte hep o seçilmişleri.
O yuvanın , o hikayenin ya da o senaryonun seçilmişlerini.
Bakarım uzun uzun görüntü kaybolana dek.
Kafamda o an ne kuruyorsam sanki hissetmiş gibi göz kırpan pencereler olur bazen.
Bilirim oraya bir enerji verdiğimi.
Tesadüfendir belki kapanan ya da açılan ışık, ama bilirim benim oradan geçtiğimi hissettiğini.
Şimdi bu odadalar der pencere, ya da az önce gittiler.
Tesadüfen.

Tesadüflerin de büyülü olduğuna inanırım oldum olası.
Tesadüfün saflığı vardır.
Gecenin oldugu gibi.

Bu da öyle bir geceden işte.
Yine tesadüfen.