Gece Yolcusu Penceresi

Oldum olası gece yolculuğu büyüsüne inanıyorum.
Sadece varış noktasına ulaşmak değil, yolculuğun kendisi de bir başka oluyor.
Karadan ayrı, havadan ayrı..
En kendine kaldığın , en kendin olduğun vakittir ya gece.
Belki onun saflığından, bir bir akarken görüntüler, hayallere dalıyorum.
Geçtiğin onca ışıklı yolu , ışıklı pencereyi düşünüyorum ve ne kadar çok hayat,
ne kadar çok yuva olduğuna şaşıyorum.

Seçme diye birşeyin olmadığı dünyaya, bir mucize ile düşüyorsun ya,
Belli belirsiz bir coğrafyaya,
Misafirliğine geldiğin iki canın arasına,
O canların da aynı yoldan beslenmiş hayatına,
Belki varlığa, belki yokluğa,
Belki sevgiye , belki sevgi nedir bilmeyene.

Ya da kimbilir, belki de önceden belirlenmiş, işaretlenmiş bir yere.

Bence hayatın kendisi bir büyü zaten.

Sorgulamak diye bir yola girersen çıkamadığın,
Hayal gücü denen şeyin sınırı kadar olduğun bir ilüzyon.
Ne iyi , ne de kötü ama var bir büyüsü.

Uzunluğu ne kadar olursa olsun, bir pencereden diğerine bakarken düşünürüm işte hep o seçilmişleri.
O yuvanın , o hikayenin ya da o senaryonun seçilmişlerini.
Bakarım uzun uzun görüntü kaybolana dek.
Kafamda o an ne kuruyorsam sanki hissetmiş gibi göz kırpan pencereler olur bazen.
Bilirim oraya bir enerji verdiğimi.
Tesadüfendir belki kapanan ya da açılan ışık, ama bilirim benim oradan geçtiğimi hissettiğini.
Şimdi bu odadalar der pencere, ya da az önce gittiler.
Tesadüfen.

Tesadüflerin de büyülü olduğuna inanırım oldum olası.
Tesadüfün saflığı vardır.
Gecenin oldugu gibi.

Bu da öyle bir geceden işte.
Yine tesadüfen.