Ağaç Yaşken Eğilir

Ağacı sev, ona iyice dokun.
Çünkü o, bu hayatın bilgesi.
Gölgesi, nefesi, yeşillenmesi ise bu bilgenin en kıymetli üçlüsü.
Bilgelikle bize diyor ki aslında, gölgesinde huzur olanı sev.
Seni çok ışıktan koruyanı, ruhuna serinlik katanı, sırtını dayanacağını.
Kim olursa , bil ki , seni senden sakınır.
Nefesini derinden aldıranı sev.
Tüm hücrelerine dolan havayı sana sağlayanı.
Rahatlatanı, dinginleştireni, nefesi şifa bileni.
Bil ki, tüm doğallığıyla, hayat hazinesi ile gelmiştir.
Yeşillendireni sev.
Seni renklendireni, içinde çiçekler açtıranı, kalbini güzelleştireni, ağzını tatlandıranı.
Kelebeklerine, kuşlarına yuva olanını.
Bil ki, bir damla su versen, sana dünyaları verir.
Nerde bir dal görsen, gölgesine yerleş, derin bir nefes al..
Sonra yüzünü göğe çevir ve yeşile bak.

Bilge ağaçlar ve yaşken eğilen çocuklar.
Dünya varlığınızla güzel.

Bir sürü haller içinde..

Katı, sıvı, gaz.
Güç, yaşam, hayal.
Varlık , yolculuk, düşünce.
Duruş, akış, nefes.
Sabır, coşku, huzur.
Dogum, yaşam, göç.
Kimine göre maddenin üç hali,
Kimine göre hayatın tanımlaması.
Nerden baktığına ,
Neyle anlamlandırdığına göre değişip
Kimliklere,
maddelere bürünür.
Mühim olan her geçişte ne kadar farkında olduğun olsa gerek.
Dengesi yani.
Kesin yargısız,
Peşin hükümsüz,
Kifayetli,
Ama biraz sindirerek,
Ama biraz tadımlık.